Publisfera

PROLOG
Zanim przyszedł deszcz

Miał siedem lat, kiedy zobaczył pierwszy raz piorun, który nie był z nieba.

Wcześniej sądził, że wszystko, co uderza z hukiem, musi mieć swoje źródło wysoko – w chmurach, w gniewie bogów, w kaprysie niebios. Że światło, które rozdziera powietrze, jest chwilowe jak trzepot ptasich skrzydeł, przejściowe jak podmuch wiatru. Ale tamten błysk był inny. Nie miał w sobie niebiańskości. Był metaliczny, bliski, dziwnie ziemski. Śmierdział ogniem, tłuszczem i lękiem. Ogień nie zostawił popiołu, ale wypalił coś głębiej – w pamięci, której chłopiec jeszcze nie umiał nazwać.

Nie było krzyku. Tylko syk. Potem cicha modlitwa, wypowiedziana bezgłośnie.

Tego dnia przestał wierzyć w niebo. A może nie przestał – tylko przeniósł niebo gdzie indziej. Zaczął patrzeć w inne strony, w inne przestrzenie. Nie uczył się wtedy jeszcze alfabetu, ale już rozpoznawał dźwięki, które zwiastują śmierć. Brzęk. Pisk. Szum, który przyspieszał, jakby miał się zaraz oderwać od ziemi. Potrafił słyszeć napięcie w przewodzie. Słyszeć, zanim istniała świadomość, że dźwięk ma kolor.

Był cichy. Patrzył długo i w milczeniu. Ludzie zaczęli o nim mówić: dziwny. Inni mówili: stary, choć był dzieckiem. Nauczył się znikać. Wchodził do pokoju i już go nie było. Siadał przy stole, ale nikt nie wiedział, kiedy wstał. Był cieniem. Był skupieniem. Był kimś, kto zapamiętuje bez zadawania pytań.

Kiedy pierwszy raz zobaczył literę „X”, narysował ją na piasku i przez kilka minut nie potrafił oderwać wzroku. Była prosta, czysta, obca. Nie wiedział jeszcze, że to znak, który zostanie z nim do końca. Że będzie powracał w snach, na szkicach, w obliczeniach. Że zostanie jego podpisem i jego brakiem. Znakiem na grobie, którego nie ma. Lub który istnieje tylko teoretycznie. Bo jego śmierć jest równie pełna nieobecności, jak jego życie.

Nikt nie wiedział, kim będzie. Nawet on sam. Ale czuł, że nie będzie nikim. To była różnica.

Miał w oczach coś, co sprawiało, że ludzie cofali się pół kroku. Nie strachem. Raczej niepokojem, który graniczy z zachwytem. Jego spojrzenie nie błyszczało ani nie ciemniało. Było jak stal – nieruchome, gotowe. I jak stal – czekało na ogień.

A kiedy ogień przyszedł, nie cofnął się. Stał w nim długo. Dłużej, niż było bezpiecznie. I wyszedł z niego większy. Nie wyższy. Większy. Jakby nie pasował już do tego świata, który go urodził.

Znał kobiety. Ale tylko z dystansu, który sam ustalał. Była jedna – w niektórych opowieściach pojawia się jej imię, ale tak naprawdę nigdy go nie wypowiedział. Była cieniem, wspomnieniem, potrzebą. Miała nos wąski, jakby wiecznie urażony, i dłonie, które pachniały atramentem. Nauczyła go języka, którego nigdy nie użył do końca. Szeptała, że czas rodzi się z cierpliwości, ale on miał w sobie tylko głód. Nie głód miłości, ani głód słów. Głód sensu. Pochłaniał znaczenia, aż bolała go głowa. Szukał, bo wiedział, że jeśli świat mu nie da miłości, musi dać mu logikę. Jeśli nie logikę – światło. A jeśli nie światło – przynajmniej dowód, że można je stworzyć.

W wieku trzydziestu trzech lat zatrzymał się przed lustrem. Nie dla próżności. Nie dla autoportretu. Patrzył długo i powoli zrozumiał, że wszystko, co miał zrobić, już się zaczęło. A wszystko, co straci, jeszcze się nie wydarzyło. Od tamtej chwili nie czekał już na życie. Tworzył je. Kreślił wzory. Notował rzeczy, które inni nazwą cudami. Mówił cicho, ale mówił jak prorok. Nie po to, by go słuchano, tylko po to, by zapamiętać.

Jego rękopisy były gorące. Paliły od środka. Miał pismo jak ktoś, kto nie może nadążyć za własnym umysłem. Pismo kogoś, kto boi się, że zapomni o czymś fundamentalnym. Zapomni, zanim zdąży to wypowiedzieć.

Miał wiele ran. Większość zadał sobie sam. Niewidocznych. Cichych. Ale głębokich.

Zostało po nim niewiele. Kilka przedmiotów. Zagadki. Ślady na fotografiach. Niejasne cytaty, które nie wiadomo, czy naprawdę wypowiedział. Czasem nazwisko zapisane obok cudzego sukcesu. A przecież jego imię zna dziś cały świat. Tylko że to nie jest jego imię. To echo. Resztka dźwięku. Zapisane po wszystkim, kiedy już nic nie dało się zapytać.

Gdyby żył dłużej, zbudowałby coś większego niż człowiek.

Ale to człowiek, na nieszczęście, był jego granicą.